Μια κραυγη στην ερημια - Ορια 2

Όρια

Προσπαθούμε στην συνεχεία να εξετάσουμε τα όρια του υλικού κόσμου.
Ζούμε σε ένα περιορισμένο φυσικό Σύμπαν, σε περιορισμένο χώρο και χρονικό διάστημα, οι δυνάμεις και οι ικανότητες μας είναι περιορισμένες, οι χαρές και οι λύπες μας είναι επίσης περιορισμένες. Συνεπώς, υπάρχει ένα όριο σε όλα σχεδόν τα πράγματα που μας περιβάλλουν. Αναρωτιόμαστε λοιπόν : τι υπάρχει πέρα από αυτά τα όρια; Εάν όλα έχουν υποβληθεί στα φυσικά όρια του Σύμπαντος, υπάρχει κάτι που παραμένει απεριόριστο, απέραντο;
Στην πραγματικότητα, μόλις ξεπερνάμε τα χώρο-χρονικά όρια, πέρα από την υλική φύση, αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό Σύμπαν, εκεί που δεν υπάρχει χώρος και ούτε χρόνο, δεν έχει αρχή και ούτε τέλος, άρα δεν έχει όρια. Οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται στο να κατανοήσουν τις έννοιες αυτές, και τις θεωρούν ανοησίες, αγνοώντας τες.
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι , ακόμα και στις ημέρες μας, οι οποίοι βυθίζονται στην φιλοσοφία της ζωής, και τελικά καταφέρνουν να κατανοήσουν την απόλυτη Αλήθεια. Ασφαλώς εκείνοι δεν ζουν ανάμεσά μας, αποφεύγοντας την πολυκοσμία, και στην γαλήνη τους, ξεπερνούν εύκολα την υλική υπαρξιακή στάση.
Είναι βέβαιο ότι δεν μπορούμε όλοι να είμαστε σοφοί, και δεν είναι αυτό ένα κριτήριο διαφοροποίησης η διχασμού ανάμεσα στους ανθρώπους. Είναι πολύ σημαντικό να εκπληρώσουμε τα καθήκοντα μας και τις λειτουργίες για τις οποίες ήρθαμε στον κόσμο, χωρίς να δεσμευθούμε με ότι κάνουμε η έχουμε, να μην νιώθουμε έλξη ούτε απέχθεια για τίποτα και για κανέναν, και έτσι να κατακτήσουμε την απόλυτη ελευθερία, διότι από την ελευθερία εξαρτάται άμεσα η ευτυχία, ενώ από τους δεσμούς εξαρτάται ο πόνος.
Αναρωτιόμαστε εάν υπάρχει κάτι απεριόριστο και εάν κάποια όρια μπορούν να ξεπεραστούν, και πως γίνεται αυτό;
Τα όρια, είναι κάτι που αρμόζουν στην ύλη, και είναι σχετικά, δηλαδή ένα σημείο αναφοράς στον χωρόχρονο βάση του οποίου παρατηρείται ένα σύστημα, επιβάλλει και τα όρια, που σχετίζονται μόνο με αυτό το σημείο αναφοράς, και όταν αλλάζουμε τις διαστάσεις του χωροχρόνου που συμπεριλαμβάνει το σημείο αναφοράς, αλλάζουν και τα όρια. Πχ. ένα μυρμήγκι είναι πολύ μικρό σε σχέση με την ανθρώπινη διάσταση, ζει πολύ μικρό χρονικό διάστημα ( εβδομάδες η μήνες) δρα σε πολύ μικρή έκταση, και στον εγκέφαλο του δεν χωράνε οι εικόνες των αντικειμένων που μας είναι οικεία και μας περιβάλλουν. Ενώ σε σχέση με ένα βακτήριο, έχει τεράστιες διαστάσεις, είναι μακρόβιο ( το βακτήριο ζει λίγες ώρες ) και δρα σε πολύ μεγάλη έκταση στο περιβάλλον.
Τα όρια είναι υλικής φύσεως, και όταν στην τελική ανάλυση θα δείξουμε ότι η ύλη δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, και είναι μόνο αυταπάτη, μόνο ένα φαινομενικό παιχνίδι σκιών, θα καταλάβουμε ότι και τα όρια δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα.
Για να είμαστε απεριόριστοι πρέπει πρώτα να αποσπαστούμε από αυτή την αυταπάτη, να ξυπνήσουμε περιορίζοντας τις αισθήσεις που « βοσκούν » στον υλικό Σύμπαν.
Δεν ενθαρρύνω τον διαλεκτικός υλισμός (επιστήμη) και ούτε την μεταφυσική με τα παραφυσικά φαινόμενα. Προτείνω υπομονετικά να αναλύουμε και τελικά να συνδυάσουμε τις δυο αυτές οπτικές, που είναι μόνο φαινομενικά αντίθετες, ενώ είναι οι δυο όψεις του ίδιου κέρματος, άρα αδιάσπαστες.