Μια κραυγη στην ερημια - Δυναμεις 4

Δυνάμεις


Γνωρίζουμε τις τέσσερις κυβερνώντες δυνάμεις του Σύμπαντος : η Βαρύτητα, ο Ηλεκτρομαγνητισμός, η Αδύναμη Έλξη και η Ισχυρή Έλξη. Δεν είναι επιπόλαιο να υποστηρίξουμε ότι υπάρχουν μόνο αυτές;
Ας φανταστούμε μοντέλα των διαφορετικών συστημάτων, όπως ένα άτομο, έναν πυρήνα, ένα ηλιακό σύστημα η ένας γαλαξίας. Από ότι ξέρουμε, όλα αυτά περιστρέφονται γύρο από ένα κέντρο. Εάν αποκλίσουμε το χωροχρονικό χαρακτηριστικό επίπεδο που αντιστοιχεί στο κάθε σύστημα, και εφαρμόζουμε την συχνότητα και το μέγεθος ορατά στις δικές μας διαστάσεις, παρατηρούμε ότι η δύναμη που διατηρεί την ακεραιότητα ενός ατόμου είναι όμοια με εκείνη που διατηρεί την ακεραιότητα ενός μορίου, του ηλιακού συστήματος η ενός γαλαξία.
Οι τέσσερις δυνάμεις είναι τώρα μια. Την διαφορά την κάνει το χωροχρονικό επίπεδο στο οποίο κυριαρχεί η κάθε δύναμη. Η ουσία είναι ιδία. Από μια κοινή πηγή, μια πλειάδα μορφών γεννώνται, δίνοντας μας την αίσθηση της ποικιλότητας.
Υπάρχει ακόμα μια δύναμη, καθόλου ασήμαντη, που συμμετέχει μαζί με τις άλλες ( που έχουν κατά βάθος την ίδια ουσία και προέλευση ) στην διεξαγωγή της ύπαρξης του Σύμπαντος. Αυτή η δύναμη είναι η ΑΓΑΠΗ.
Οι κυβερνόντες δυνάμεις, είναι εκείνες που διατηρούν την ακεραιότητα των συστημάτων, είναι σταθερές, είναι κεντρομόλες , και εάν θα έπαυε να υπάρχει μια από αυτές, το ανάλογο σύστημα θα είχε αυτοκαταστραφεί.
Οι κυβερνόντες δυνάμεις του Σύμπαντος είναι σταθερές, δεν έχουν αρχή και ούτε τέλος, και διαφέρουν μόνο από χωροχρονική άποψη.
Η Αγάπη εκπληρώνει κάλλιστα αυτά τα χαρακτηριστικά: είναι κεντρομόλος δύναμη και διατηρεί την ακεραιότητα ενός συστήματος ( οικογενειακό, κοινωνικό, κλπ. ).
Η αγάπη κρατάει ακέραια και ενωμένη μια οικογένεια, φέρνει τους μαθητές κοντά στο δάσκαλο, τους συμπατριώτες γύρο από τις ίδιες παραδόσεις και γλώσσα που ομιλούν, κλπ. Η Αγάπη κρατάει ενωμένα τα μέλη μιας οικογένειας, τα άτομα ενός μορίου, τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος. Όσο και αν φαίνεται ανόητο, η επιστήμη περιορίζεται στην μελέτη της άψυχης ύλης, ενώ ένα ζωντανό Σύμπαν περιμένει να αποκρυπτογραφήσουμε και να κατανοήσουμε τα μυστικά του. Οι πέντε δυνάμεις έχουν την ιδία ουσία, όμως εμείς τις θεωρούμε διαφορετικές.
Στις Βέδες – οι Άγιες Γραφές στην ινδική φιλοσοφία – είναι γραπτό ότι ο Δημιουργός είναι ένας και μοναδικός στην ουσία, και πολλαπλός στην εκδήλωση.
Συνεπώς, ΕΓΩ είναι μοναδικό, είναι η Απόλυτη Συνείδηση η αλλιώς η Κοσμική Ψυχή, ενώ ταυτόχρονος έχει πολλαπλές εκδηλώσεις ως ΕΣΥ, ΕΚΕΙΝΟΣ, ΕΚΕΙΝΗ, ΕΚΕΙΝΟΙ, κλπ. Φαινομενικά υπάρχει ένα Σύμπαν η περισσότερα, με αμέτρητες μορφές, θεάματα, εκδηλώσεις, όντα, ταυτότητες, ονόματα, προσωπικότητες, δραστηριότητες, φαινόμενα, δυνάμεις, διάφορα επίπεδα χώρου και χρόνου της ύλης και ενέργειας, αλλά στην πραγματικότητα Ένας, ο Θεός, που είναι σταθερός, αιώνιος,
χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς μονάδες μέτρησης, χωρίς μορφές και όρια, και ταυτόχρονος να εκδηλωθεί με όλα τα χαρακτηριστικά που προαναφέραμε.
Να προσπαθήσουμε να συγκεντρωθούμε στην ουσία, στον πυρήνα της δημιουργίας. Μέσα από αυτοανάλυση να εξερευνήσουμε τον πιο βάθη μας εαυτό, οπού θα βρούμε απαντήσεις στα ουσιαστικά ερωτήματα που αφορούν την φύση μας, γιατί μέσα μας είναι η Αλήθεια στο μεγαλείο της, και έχουμε στη διάθεση μας φυσικά εργαλεία διερεύνησης, που δεν μπορούν να τα αντικαταστήσουν τα εξωτερικά μας αντικείμενα.
Ένα από αυτά τα εργαλεία, πολύ αποτελεσματικό, είναι η Αγάπη. Οι τέσσερις δυνάμεις που όπως υποστηρίζει η επιστήμη κυβερνούν τον Σύμπαν, δεν μπορούν να ελεγχτούν από μας, πάρα μόνο να τις χρησιμοποιήσουμε σε πολύ στενά πλαίσια.
Έχουμε στην διάθεση μας την πέμπτη όψη αυτών των δυνάμεων, πάνω στην οποία προσπάθησαν να μας τραβήξουν τη προσοχή και να μας ανοίξουν την καρδιά οι άγιοι και οι προφήτες. Ο Ιησούς, Βούδα, Μωάμεθ, Μωυση και πολλοί άλλοι, μας μίλησαν για την Αγάπη ως μοναδικό δρόμο προς την Ανώτατη Αλήθεια, αλλά και ο μοναδικός τρόπος συμβίωσης σε απόλυτη αρμονία και ευτυχία, όλοι οι άνθρωποι πάνω σε αυτή τη Γη.
Το υλικό Σύμπαν είναι μόνο κάτι φαινομενικό, μια αυταπάτη, μια εκδήλωση της Απόλυτης Συνείδησης – Θεός, ο ανεκδήλωτος και μοναδικός.

Μια κραυγη στην ερημια - Υλη 3

Ύλη


Από την γέννηση και έως τον θάνατο, έχουμε αδιάκοπες επαφές με αυτό που ονομάζουμε ύλη. Όλες ο γνώσεις και οι εμπειρίες μας είναι συνδεδεμένες με την ύλη. Η ύλη είναι κρύα είτε ζεστή, προκαλεί πόνο η απόλαυση, μπορούμε να την ψηλαφίσουμε και να την αισθανόμαστε με όλες τις πέντε αισθήσεις μας, την αποκτάμε η την χάνουμε, αποτελεί το κίνητρο η το εργαλείο της δραστηριότητας μας, και για τους περισσοτέρους από μας το τελικό στόχο της ζωής.
Κάνουμε θυσίες για να αποκτήσουμε πολλά χρήματα, χρυσός, μεγάλα σπίτια πολυτελείας, αυτοκίνητα, αναζητάμε αισθησιακές, σαρκικές απολαύσεις, και όλα αυτά αποτελούν ύλη.
Η φιλοσοφία ΖΕΝ που πηγάζει από τον ινδουισμό, υποστηρίζει ότι η ΥΛΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Η επιπόλαια αντίδραση ενός κοινού ανθρώπου, είναι φυσικά αντίθετη σε μια τέτοια ιδέα: <<Πως δεν υπάρχει; Αφού την αισθάνομαι, την ακούω, την μυρίζω, την βλέπω και την γεύομαι! >>
Ας αφήσουμε στην άκρη την μεταφυσική, και να εξετάσουμε το θέμα από επιστημονική άποψη.
Η ύλη αποτελείται από σωματίδια, τα σωματίδια από μόρια και τα μόρια από διάφορα άτομα. Τα άτομα με τη σειρά τους αποτελούνται από υποατομικά σωματίδια, όπως ηλεκτρόνια, πρωτόνια, νετρόνια, μποζόνια, λεπτόνια, φερμιόνια, κλπ. Όταν παρατηρούμε το άτομο μέσα από το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, το βλέπουμε σαν μια σφαίρα. Είναι άραγε δυνατόν να ξεφλουδίσουμε αυτή την σφαίρα, όπως ένα κερασί;
Ακόμη και με τα πιο εξελιγμένα εργαλεία, αυτό δεν θα ήταν δυνατόν, γιατί την σφαιρική μορφή την δίνει το ηλεκτρόνιο που περιστρέφεται γύρο από τον πύρινα, με εξαιρετικά μεγάλη συχνότητα, σε μια σφαιρική τροχιά.
Ένα σύρμα σε σχήμα Ζ η κεραυνού, περιστρέφεται με πολύ μεγάλη συχνότητα, και μας δίνει την αυταπάτη ενός ποτηριού. Μπορούμε να γεμίσουμε αυτό το ‘ποτήρι’ με νερό; Μπορούμε να εμπιστευτούμε στην εικόνα που βλέπουμε και να την θεωρούμε απόλυτα αληθινή;
Το ίδιο συμβαίνει με τα υποατομικά σωματίδια, με τα ηλιακά συστήματα, με τους γαλαξίες, και ακόμα με σμήνη γαλαξιών. Η συχνότητα αυξάνεται όσο το μέγεθος μειώνεται. Εάν τα ηλιακά συστήματα η οι γαλαξίες θα περιστρεφόταν με συχνότητες ίδιες με εκείνες των ηλεκτρονίων, θα είχαμε μια γνωστή εικόνα, σφαίρες σαν και εκείνες των ατόμων και υποατομικών σωματιδίων. Παρατηρούμε ένα ,,limit down ,, και ένα ,,limit up,,. Μικρότερα από τα μεγάλα υποατομικά σωματίδια και μεγαλύτερα από τα σμήνη γαλαξιών, δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε με κανένα όργανο, και μας μένει μόνο να υποθέσουμε πως συμπεριφέρεται η ύλη πέρα από αυτά τα όρια.
Το χωροχρονικό επίπεδο που μας χαρακτηρίζει, στο οποίο ανήκουμε εμείς, μας θέτει αυτά τα όρια. Τα ηλεκτρόνια περιστρέφονται πολύ πιο γρήγορα για να είναι εφικτή η αντίληψη της συμπεριφοράς τους, ενώ οι γαλαξίες περιστρέφονται πολύ πιο αργά για να παρατηρήσουμε μια ομοιότητα συμπεριφοράς με τα ηλεκτρόνια και τα υποατομικά σωματίδια. Μπορούμε ωστόσο να κατασκευάσουμε μοντέλα του ηλιακού συστήματος και του ατόμου, να τα θέσουμε σε κίνηση με παρόμοια συχνότητα, αποκλείοντας έτσι τα χαρακτηρίστηκα του χρόνου, και να συμπεράνουμε ότι συμπεριφέροντε ολόιδια. Η αρχή είναι ίδια, η συμπεριφορά είναι ίδια, και ίδια είναι η αυταπάτη. Η ύλη δεν έχει καν την πυκνότητα που αρχικά πιστεύαμε, και η ερώτηση εάν υπάρχει στην πραγματικότητα, βρίσκει πια αρνητική απάντηση.
Δεν ξέρουμε πραγματικά σε ποιο επίπεδο βρισκόμαστε στο χωρόχρονο, αλλά μπορούμε να συσχετίσουμε αυτή την ύπαρξη σε ένα σημείο αναφοράς.
Ένα σωματίδιο είναι ολόκληρο Σύμπαν, και το Σύμπαν είναι ένα τυχαίο σωματίδιο.
Πριν πολλά χρόνια, ο αμερικάνος επιστήμονας Carl Sagan εξηγούσε στην επιστημονική του σειρά Cosmos, την θεωρία του Big Bang – Μεγάλη Έκρηξη.
Βάση αυτής της θεωρίας ( με τις ρίζες στην ινδική φιλοσοφία ), η ύπαρξη του Σύμπαντος διεξάγεται κάποιο χρονικό διάστημα, επανασυγκεντρώνεται σε ένα σημείο. Ακολουθεί μια άλλη μεγάλη έκρηξη, διαστολή, κλπ, και αυτό συνεχίζεται άπειρες φορές. Αμέσως μετά την έκρηξη, εφόσον κυριαρχεί μια πολύ υψηλή θερμοκρασία, δεν υπάρχουν σωματίδια, άτομα και ανώτερα σώματα, αλλά όλα είναι σαν μια σούπα, και με την ψύξη που επικρατεί με την διαστολή, σχηματίζονται τα ατομικά, μοριακά, ηλιακά και γαλαξιακά συστήματα.
Συνεπώς, το Σύμπαν γεννιέται, ζει και πεθαίνει, για να ξαναγεννηθεί, άπειρες φορές.
Είναι σαν ο Δημιουργός να έχει ένα κομμάτι πλαστελίνη και φτιάχνει διάφορα αντικείμενα, διάφορες μορφές, και στο τέλος να τα καταστρέψει και να τα μαζέψει σε ένα κομμάτι, για να αρχίσει από την αρχή.
Φτιάχνετε και εσείς από ένα κομμάτι πλαστελίνη διάφορες μορφές, διάφορα αντικείμενα, και φανταστείτε ότι είσαστε ο Δημιουργός. Θα μπορέσει έστω και ένα από αυτά τα αντικείμενα να ανυψωθεί από την θέση ως δημιουργία, και να είναι δημιουργός, ίδιο με εσάς; Όχι! Έτσι και εμείς δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την υλική κατάσταση, εφόσον ζούμε με την ιδέα ότι είμαστε ύλη, και είμαστε ισχυρά δεσμευμένοι με την ύλη.
Η ανθρωπότητα ανακάλυψε πολλά φαινόμενα ( η φωτιά, ο ηλεκτρισμός, κλπ) και κατασκεύασε πλειάδα αντικειμένων , οχημάτων, αεροπλάνα, διαστημόπλοια, κλπ. Παρόλα αυτά, παραμένουμε δημιουργία, και όσους πλανήτες θα επισκεφθούμε, όσα αστέρια θα ανακαλύψουμε, όσα φαινόμενα θα λύσουν τα μυστήρια μπροστά στην επιστήμη, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε την Ουσία, την Αλήθεια. Όχι, εφόσον δεν θα βρούμε με την θέληση μας, την εσωτερική δύναμη να υπερνικήσουμε την ύλη, τον χώρο και τον χρόνο. Καλοί μου αναγνώστες, εκεί που τελειώνει αυτό που επιπόλαια ονομάζουμε επιστήμη, αρχίζει η αληθινή επιστήμη, η αληθινή γνώση, που είναι πραγματικά χωρίς όρια.
Όσο και πιο μακριά θα εποπτεύουμε τα αστέρια και τους αστερισμούς, δεν πρόκειται ποτέ να βρούμε εκεί την Αλήθεια. Η Αλήθεια υπάρχει μέσα μας, στην καρδιά μας, όχι σαν όργανο, αλλά σαν κέντρο των συναισθημάτων και των ευαισθησιών μας. Σε σχέση με αυτά, καθορίζεται η ζωή μας. Η Αγάπη και η Αυτοθυσία μας ανεβάζουν στα υψώματα της Γνώσης και της Αληθείας.
Ο μίσος και ο εγωισμός μας, μας δεσμεύουν με την ύλη, με την μιζέρια και το σκοτάδι της άγνοιας.
Δεν είναι η σύγχρονη επιστήμη εκείνη που επινόησε για πρώτη φορά την θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης. Πριν πολλές χιλιετίες, οι άνθρωποι πίστευαν στο τέλος ενός κύκλου και στην αρχή ενός νέου κύκλου του Σύμπαντος. Δεν είχαν στην διάθεση τους τα σύγχρονα μας εργαλεία όπως τηλεσκόπια, δορυφόροι και υπολογιστές, και παρόλα αυτά, κατέληξαν στην ανακάλυψη της Αλήθειας.
Το πνεύμα είναι η πηγή της γνώσης, οι άνθρωποι που απ'αρνηθηκαν τις χαρές και τις απολαύσεις του υλικού Σύμπαν, με ανοικτή την καρδιά, εξερεύνησαν τον εσωτερικό Σύμπαν και όχι τον εξωτερικό. Το σώμα είναι ύλη, είναι φθαρτή πλαστελίνη προσδιορισμένη να υποκύπτει αλλαγές στον χώρο και στον χρόνο. Η Συνείδηση είτε αλλιώς η Ψυχή, είναι η πραγματική ύπαρξη, άφθαρτη, και δεν υποτάσσεται ούτε στον χωρόχρονο και ούτε στην ύλη. Αυτή η Συνείδηση είναι η εικόνα του Δημιουργού, είναι ένα μικρό κομμάτι από το ‘σώμα’ Του, και ταυτόχρονα, είναι η πιο βαθιά έννοια του ΕΓΩ.
Όσο ζούμε με την ιδέα ότι ‘Εγώ’ είναι το σώμα, η σκέψη, η σάρκα, τα οστά, το αίμα και οι αισθήσεις μας, είμαστε δεσμευμένοι και υποταγμένοι στην ύλη και στις αλλαγές.
Όμως όταν με την αυτοανάλυση, προσπαθούμε να απαντήσουμε στην ερώτηση << ποιος είμαι ΕΓΩ; >> και θέτουμε αυτή την διεργασία ως ανώτερο στόχος της ζωής, με την επανειλημμένη εξάσκηση, αναλάμπει και επικρατεί η Αλήθεια.
Φθάνουμε στην ανώτερη κατανόηση ότι ΕΓΩ είναι κάτι άλλο πάρα ύλη ( σάρκα, οστά, σκέψη, αισθήσεις, σώμα ) .
ΕΓΩ είναι Συνείδηση, Ευτυχία, Αλήθεια. ΕΓΩ είναι το Σύμπαν στο σύνολο του. ΕΓΩ είναι ο Δημιουργός ο ίδιος.

Μια κραυγη στην ερημια - Ορια 2

Όρια

Προσπαθούμε στην συνεχεία να εξετάσουμε τα όρια του υλικού κόσμου.
Ζούμε σε ένα περιορισμένο φυσικό Σύμπαν, σε περιορισμένο χώρο και χρονικό διάστημα, οι δυνάμεις και οι ικανότητες μας είναι περιορισμένες, οι χαρές και οι λύπες μας είναι επίσης περιορισμένες. Συνεπώς, υπάρχει ένα όριο σε όλα σχεδόν τα πράγματα που μας περιβάλλουν. Αναρωτιόμαστε λοιπόν : τι υπάρχει πέρα από αυτά τα όρια; Εάν όλα έχουν υποβληθεί στα φυσικά όρια του Σύμπαντος, υπάρχει κάτι που παραμένει απεριόριστο, απέραντο;
Στην πραγματικότητα, μόλις ξεπερνάμε τα χώρο-χρονικά όρια, πέρα από την υλική φύση, αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό Σύμπαν, εκεί που δεν υπάρχει χώρος και ούτε χρόνο, δεν έχει αρχή και ούτε τέλος, άρα δεν έχει όρια. Οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται στο να κατανοήσουν τις έννοιες αυτές, και τις θεωρούν ανοησίες, αγνοώντας τες.
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι , ακόμα και στις ημέρες μας, οι οποίοι βυθίζονται στην φιλοσοφία της ζωής, και τελικά καταφέρνουν να κατανοήσουν την απόλυτη Αλήθεια. Ασφαλώς εκείνοι δεν ζουν ανάμεσά μας, αποφεύγοντας την πολυκοσμία, και στην γαλήνη τους, ξεπερνούν εύκολα την υλική υπαρξιακή στάση.
Είναι βέβαιο ότι δεν μπορούμε όλοι να είμαστε σοφοί, και δεν είναι αυτό ένα κριτήριο διαφοροποίησης η διχασμού ανάμεσα στους ανθρώπους. Είναι πολύ σημαντικό να εκπληρώσουμε τα καθήκοντα μας και τις λειτουργίες για τις οποίες ήρθαμε στον κόσμο, χωρίς να δεσμευθούμε με ότι κάνουμε η έχουμε, να μην νιώθουμε έλξη ούτε απέχθεια για τίποτα και για κανέναν, και έτσι να κατακτήσουμε την απόλυτη ελευθερία, διότι από την ελευθερία εξαρτάται άμεσα η ευτυχία, ενώ από τους δεσμούς εξαρτάται ο πόνος.
Αναρωτιόμαστε εάν υπάρχει κάτι απεριόριστο και εάν κάποια όρια μπορούν να ξεπεραστούν, και πως γίνεται αυτό;
Τα όρια, είναι κάτι που αρμόζουν στην ύλη, και είναι σχετικά, δηλαδή ένα σημείο αναφοράς στον χωρόχρονο βάση του οποίου παρατηρείται ένα σύστημα, επιβάλλει και τα όρια, που σχετίζονται μόνο με αυτό το σημείο αναφοράς, και όταν αλλάζουμε τις διαστάσεις του χωροχρόνου που συμπεριλαμβάνει το σημείο αναφοράς, αλλάζουν και τα όρια. Πχ. ένα μυρμήγκι είναι πολύ μικρό σε σχέση με την ανθρώπινη διάσταση, ζει πολύ μικρό χρονικό διάστημα ( εβδομάδες η μήνες) δρα σε πολύ μικρή έκταση, και στον εγκέφαλο του δεν χωράνε οι εικόνες των αντικειμένων που μας είναι οικεία και μας περιβάλλουν. Ενώ σε σχέση με ένα βακτήριο, έχει τεράστιες διαστάσεις, είναι μακρόβιο ( το βακτήριο ζει λίγες ώρες ) και δρα σε πολύ μεγάλη έκταση στο περιβάλλον.
Τα όρια είναι υλικής φύσεως, και όταν στην τελική ανάλυση θα δείξουμε ότι η ύλη δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, και είναι μόνο αυταπάτη, μόνο ένα φαινομενικό παιχνίδι σκιών, θα καταλάβουμε ότι και τα όρια δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα.
Για να είμαστε απεριόριστοι πρέπει πρώτα να αποσπαστούμε από αυτή την αυταπάτη, να ξυπνήσουμε περιορίζοντας τις αισθήσεις που « βοσκούν » στον υλικό Σύμπαν.
Δεν ενθαρρύνω τον διαλεκτικός υλισμός (επιστήμη) και ούτε την μεταφυσική με τα παραφυσικά φαινόμενα. Προτείνω υπομονετικά να αναλύουμε και τελικά να συνδυάσουμε τις δυο αυτές οπτικές, που είναι μόνο φαινομενικά αντίθετες, ενώ είναι οι δυο όψεις του ίδιου κέρματος, άρα αδιάσπαστες.

Μια κραυγη στην ερημια - Εξελιξη 1

Εξέλιξη


Από το πιο απομακρυσμένο παρελθόν, οι άνθρωποι, αποκτώντας συλλογισμός, εξερεύνησαν τα φαινόμενα, που αφενός τους τρόμαζαν, και αφετέρου τους ωφελούσαν, και έτσι μπορούσαν να κατανοήσουν την δισθενή αυτών των φαινόμενων.
Ένα ζώο αντιδρά με ποικίλο τρόπο στα φαινόμενα και στις δραστηριότητες της Φύσης. Το ένστικτο καθοδηγεί τις κινήσεις των ζωντανών πλασμάτων, σε κρίσιμες καταστάσεις που επιβάλλουν μια αλλαγή. Πχ, η πείνα είναι η εξάντληση των αποθεμάτων ενέργειας του συστήματος, ( κάθε ζωντανό πλάσμα είναι ένα σύστημα ) και απαιτείται ανανέωση, έτσι το ζώο τρέφεται. Εάν στο ένστικτο προσθέτουμε συλλογισμό είτε αλλιώς ικανότητα κατανόησης και λήψη αποφάσεως, έχουμε ως αποτέλεσμα μια ανώτερη μορφή ζωής όπως είναι ο Άνθρωπος.
Η ανθρωπότητα, από ανέκαθεν και έως σήμερα, χρησιμοποιώντας τον συλλογισμό, άλλαξε συνεχώς τον τρόπο ζωής. Κάθε γενιά πρόσθεσε στην δική της εμπειρία και διδασκαλία, εκείνα των προηγουμένων γενιών, πράγμα που αποτελεί την δημιουργική ροή, που ονομάζουμε εξέλιξη η πρόοδος.
Σε σύγκριση με τους ανθρώπους των αρχαίων καιρών, οι άνθρωποι σήμερα έχουν στην διάθεση τους την τεχνολογία παραγωγής ορισμένων αντικειμένων και εργαλείων, τα οποία τους βοηθούν να απολαμβάνουν εξαιρετικά πράγματα:
- μια μεγάλη απόσταση την διαπερνούν σε μικρό χρονικό διάστημα,
- μπορούν να νικήσουν την βαρύτητα και να πετάξουν στο διάστημα,
- έχουν τηλεπικοινωνία, τηλεόραση, δορυφόροι που εποπτεύουν την επιφάνεια της Γης, και πολλά άλλα που κάνουν την ζωή πιο άνετη.
Άραγε καλέ μου αναγνώστη, λύθηκαν με αυτά τα πραγματικά προβλήματα της ζωής; Έχουμε άραγε απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα περί ύπαρξη και συνείδηση; Ξέρει κανείς πραγματικά από πού προερχόμαστε κα προς τα πού κατευθυνόμαστε;
Εάν η πρόοδος δεν έλυσε αυτά τα ζωτικής σημασίας θέματα, ποια είναι η έννοια της προόδου;

Φανταστείτε ένα πείραμα: ενός σύγχρονο ανθρώπου, που είχε όλες τις ανέσεις και ευκολίες της σύγχρονης ζωής, να του παρέχουμε τις συνθήκες διαβίωσης του νεολιθικού ανθρώπου. Τι θα συμβεί με τον τύπο μας; Σίγουρα δεν θα είναι ικανός να προσαρμοστεί και θα πεθάνει, όχι τόσο γιατί δεν θα του είναι εύκολο να κυνηγήσει με ένα ρόπαλο και να ζήσει σε σπηλιές, αλλά και εξαιτίας του ψυχολογικού σοκ που θα υπέστηκε εξαιτίας της αλλαγής, του φόβου που θα τον περιλαμβάνει, όταν θα του λείπουν τα αντικείμενα με τα οποία αμύνεται ή ετοιμάζει ένα σύγχρονο τρόφιμο. Συμπέρασμα; απομακρυνθήκαμε από τη φύση. Χάσαμε τα εσωτερικά όπλα της προσαρμογής σε διαφορετικές συνθήκες, τον προσανατολισμό και την υγεία. Ανατομικά , σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει. Με τον ίδιο τρόπο περπατάμε, τρώμε, κοιμόμαστε και αναπαραγόμαστε . Ίσως είμαστε πιο εύθραυστοι, αλλά ουσιαστικά είμαστε ίδιοι. Αυτό που πραγματικά άλλαξε είναι ο νους. Είμαστε εχθρικοί απέναντι στην Φύση. Την καταστρέφουμε χωρίς δισταγμό. Είμαστε εγωιστές, ανήθικοι και άπιστοι. Το φεγγάρι των ρομαντικών ποιητών της αρχαιότητας η του μεσαίωνα, δεν είναι πια σύμβολο του μυστηρίου και εντιμότητας, αλλά όπως βλέπουμε με τα μοντέρνα αντικείμενα, είναι ένα άψυχο ουράνιο σώμα.
Εμείς, οι σύγχρονοι άνθρωποι, θεωρούμε ότι είμαστε παντογνώστες και πανίσχυροι. Είμαστε άραγε όντος ευτυχισμένοι; Ασφαλώς όχι. Η επιστήμη έφθασε σχεδόν στα όρια . Υπάρχουν εμπόδια που δεν μπορούν να ξεπεραστούν από αυτό που ονομάζουμε επιστήμη. Αυτό που γνωρίζει αυτή τη στιγμή η επιστήμη, εάν πολλαπλασιάζουμε, θα παραμείνει μια μικρή σταγόνα στην απέραντη αληθινή γνώση.
Γιατί είναι περιορισμένη η επιστήμη; Επειδή είμαστε δημιουργία, αυτό που έχτισε ο Δημιουργός . Για να υπερνικήσουμε τα όρια της γνώσης, πρέπει να ταυτιστούμε με τον Δημιουργό, να ξεπεράσουμε την θέση μας ως δημιουργία. Πως γίνεται αυτό; Εδώ αρχίζει άλλη γνώση, πολύ χρήσιμη για το ανθρώπινο είδος, η μόνη που μας προσφέρει την αληθινή έννοια της ευτυχίας.