Μια κραυγη στην ερημια - Ζωη

Ζωή



Πριν κάποια χρόνια, εργαζόμουν σε ένα πολύχρωμο θρησκευτικό και φιλοσοφικό περιβάλλον, οπού συχνά διεξάγονταν συζητήσεις σε ότι αφορά τη θρησκεία, τα φαινόμενα και την επιστήμη. Κάποιοι δήλωναν άθεοι, κάποιοι άλλοι ήταν ορθόδοξοι και ακόμη και μέλη κάποιας αίρεσης. Οι συζητήσεις ήταν φλεγόμενες, και οι συνομιλητές υποστήριζαν τις προσωπικές απόψεις για την ζωή, ενώ απέρριψαν άλλες ιδέες. Από εκείνους τους ανθρώπους, ξεχώριζε η έντονη προσωπικότητα του εργοδηγού μας, ο οποίος γνώρισε σημαντικές μεταμορφώσεις κατά τη διάρκεια της ζωής και της καριέρας του. Στην αρχή ως νέος και ειδικός στον τομέα του ήταν ρεαλιστικός, άθεος, και φανατικός υποστηρικτής των νόμων της κοινωνίας. Στη συνέχεια, σταδιακά, στράφηκε προς την πεντηκοστιανη αίρεση ακλουθώντας τα βήματα της γυναίκας του. Οι συζητήσεις με αυτόν τον άνθρωπο, παρότι δεν είχαν ένα ευρέως αποδεχτώ τέλος, οι απόψεις του ήταν ενδιαφέρουσες. Μπορεί πολλές φορές οι ιδέες του να ήταν λανθασμένες και ακλούθησαν το δόγμα που επιβάλλεται στην αίρεση του, όμως το σπουδαίο ήταν ότι στον ελεύθερο χρόνο του, τον απασχολούσε η μελέτη της ζωής και των φαινομένων. Βρισκόταν σε μια συνεχείς αναζήτηση της Αληθείας, και αυτό είχε σημασία.
Σε ένα σημείο της πνευματικής του εξέλιξη, έλεγε ότι η ζωή, το ζωντανό σώμα, ήταν ένα μίγμα ηλεκτροχημικών αντιδράσεων, ότι κάθε σωματίδιο, μόριο, κύτταρο, ιστός η όργανο, αλληλεπιδρούν με τα στοιχεία της φύσης και διεξάγονται χημικές είτε ηλεκτρικές αντιδράσεις.
Αυτή όμως είναι μόνο μια φαινομενική, επιπόλαιη αντίληψη. Στην πραγματικότητα υπάρχει κάτι πιο λεπτό και πιο δύσκολα αντιληπτό, που ελέγχει τις ηλεκτροχημικές αντιδράσεις, και οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ στοιχείων και φαινομένων. Όταν εμφανίζεται ο θάνατος, παύουν όλες αυτές αντιδράσεις που έλαβαν μέρος μέσα στο σύστημα ( σώμα). Όταν αυτό το κάτι που εξασφαλίζει τις συνεχές αντιδράσεις και αλληλεπιδράσεις, αποχωρεί από το σώμα, ακυρώνεται η ακεραιότητα, τα στοιχεία του σώματος διασπόνται και τα χημικά στοιχεία επιστρέφουν στην κύκλωση της φύσης.
Να εξετάσουμε πιο βαθιά πως εκδηλώνεται η Ζωή. Ένα βακτήριο ζει, ένα κύτταρο επίσης ζει ,και το ίδιο έναν ιστό, ένα όργανο και σώμα, μέχρι και ακόμα ολόκληρο το Σύμπαν. Όλα αυτά έχουν ξεχωριστή προσωπικότητα, συνείδηση και ταυτότητα, και όλα αυτά με την σειρά τους συνίστανται από μικρότερα στοιχεία, με προσωπική συνείδηση και ταυτότητα, και ούτω καθεξής. Η Ζωή είναι εκείνη που ενώνει όλες αυτές τις προσωπικότητες σε μια ενιαία, σε μια μονάδα. Η Ζωή είναι η Ατομική Συνείδηση που διεξάγει όλα τα φαινόμενα και τις δραστηριότητες μέσα στο ζωντανό σώμα, έτσι ώστε να υπάρχει απόλυτη ισορροπία, που παρέχει σταθερότητα και ύπαρξη στο σύστημα.
Μια μονάδα, ένα στοιχείο του συστήματος, εκπληρώνει μια συγκεκριμένη λειτουργία, η οποία εάν παύσει, αλλάζει το κέντρο των δυνάμεων, αποσταθεροποιεί, εφιστά την ανισορροπία και στο τέλος την αυτοκαταστροφή του.
« Εγώ είμαι ένας, αλλά μπορώ να είμαι πολλοί » . Η Απόλυτη Συνείδηση – ο Θεός – διαιρέθηκε σε πληθώρα από ατομικά όντα – ψυχές η ατομικές συνειδήσεις – με την ίδια ουσία. Η Συνείδηση είναι μια και μοναδική, αλλά έχει πολλαπλές εμφανίσεις. Ο Ανεκδήλωτος και Αιώνιος, εμφανίζεται σε ένα σημείο ως κάτι που εκδηλώνεται και είναι περιορισμένο, που ονομάζουμε Φύση.
Για να φτάσουμε στην απόλυτη Αλήθεια, δεν πρέπει να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε πρώτα το Σύμπαν ( εμείς είμαστε μόνο ένα κομματάκι, όμοιο με πολλά άλλα κομματάκια που αποτελούν το Σύμπαν ) αλλά πρέπει να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας ως ένα ολόκληρο σύστημα η ακόμα ως ένα ολόκληρο Σύμπαν.
Για την εξερεύνηση του εξωτερικού μας κόσμου χρησιμοποιούμε υλικά εργαλεία, η γνώση και η κατανόηση περιορίζονται από την ισχύ του εγκεφάλου μας, ενώ για την εσωτερική εξερεύνηση, χρειαζόμαστε το φυσικό μας εργαλείο και ταυτόχρονα αντικείμενο της μελέτης μας. Όταν κάποια μέρα θα βρούμε την Αλήθεια βαθιά μέσα στην Συνείδηση μας, θα έχουμε την μεγάλη αποκάλυψη του Σύμπαντος, χωρίς αμφιβολία.